Zullen we blijven?

Kunnen we niet gewoon hier in Papua blijven? Afgelopen dagen komt deze vraag steeds naar boven. En wordt deze vraag gesteld door de kinderen. Vragen andere mensen of we niet weer hier kunnen komen wonen. Er is zoveel werk te doen: op scholen, in de kerk, op gezondheidsgebied. Een vriend zei: waar je passie en je gaven samenkomen, dat is je roeping. Tja, dan moeten we maar gewoon in Papua blijven.

Duidelijk is dat we ons weer helemaal thuis voelden, afgelopen vier weken die we met zijn allen weer in Wamena konden verblijven. In ‘ons’ oude huis, wat onverwachts toch beschikbaar was. En ja, dat draagt natuurlijk wel bij aan een gevoel van thuiskomen: je ‘eigen’ kamertje, de prachtige tuin, de buren die “welkom terug” zeggen… Het was een bijzondere periode, waarin we naar ons gevoel net zoveel hebben kunnen doen als wat we anders in maanden tijd deden. Natuurlijk veel vrienden ontmoeten, praten over dromen over de toekomst, advies geven, trainingen, et cetera. Een paar hoogtepunten. 

Twee keer was er een afstudeerceremonie van studenten. Eerst van de hogeschool waar Elco in het bestuur zit (STKIP KW): 21 docenten wiskunde en Engels, die klaar zijn om naar de scholen te gaan en het onderwijs in Papua te versterken. Elco hoopt na vijf jaar te stoppen als penningmeester van dit bestuur – is lastig om dat vanuit Nederland te blijven doen – en het is erg mooi om iets te zien van de resultaten. Afgelopen dinsdag studeerden ook 21 godsdienstdocenten, kandidaat-predikanten en evangelisten af bij de theologische hogeschool (STTR). Veel studenten waar Elco nog college aan gegeven heeft en mentor van is geweest. We bidden dat ze tot zegen mogen zijn. 

Wat opvalt is dat het aan de ene kant achteruit gaat in Wamena: veel dronkenschap, verslaving aan drugs, grote groepen jongeren die tot midden in de nacht op straat zitten te gokken en te drinken. Aan de andere kant zijn er veel vrienden en collega’s die heel trouw een positieve bijdrage leveren. Wijnanda sprak verpleegkundigen bij de kliniek die hun werk trouw oppakken en doorgaan in het ondersteunen van HIV-Aids patienten, ondanks grote tegenslagen zoals de directeur van de kliniek die plots overleden is. Ook in gesprekken over gezondheid blijkt dat training en advies uit het verleden hun vruchten afwerpt: collega’s herinneren veel en iedere keer willen ze een stapje verder komen. Elco bracht een halve nacht door bij het ‘mans-camp’ van de Jungle blessing groep, een groep mannen – veel Lentera collega’s – die samenkomen zingen, praten en bidden om zo tot een zegen te zijn in de jungle van Papua. Bij EYA Aviation, het vliegbedrijf wat we met de Lentera-collega’s weer opgezet hebben, is er ook flinke tegenslag waardoor er een paar maanden niet gevlogen kan worden. Temidden van de onzekerheid blijft iedereen vol goede moed en bereiden ze zich voor om dingen nog beter te doen; zo vroegen de collega’s om samen na te denken over de veiligheidscultuur binnen EYA en hoe we dat verder kunnen versterken. Prachtig om hier zo aan mee te werken!

Het bezoek aan het dorp Korupun, met hulp van een vlucht van de MAF, was zeker een hoogtepunt voor iedereen. Elco is daar sinds 2016 betrokken en heeft met lokale collega’s daar zogeheten Church en Community Mobilisation activiteiten getraind (volgens de Umoja systematiek). De hele serie trainingen is inmiddels afgerond en het is bemoedigend om te horen dat mensen zich meer bewust zijn geworden van de verantwoordelijkheid als gemeente om voor elkaar te zorgen. Ook zien ze beter welke middelen en capaciteiten ze zelf hebben, zonder te veel afhankelijk te zijn van steun van buitenaf. 

En ja, de kinderen hebben ook enorm genoten. Natuurlijk van een vlucht naar Korupun, maar nog veel meer van het contact met ibu Hosana, tante Yuli, Coen’s vriend Yosia. En natuurlijk de prachtige natuur: fossielen zoeken in de rivier, spelen in het ‘witte zand’ en het gewoon rondkroten in de tuin. 

De vraag ‘kunnen we niet blijven?’ veranderde gaandeweg in de vraag: ‘Hoe kunnen we hier weer terugkeren?’ Voorlopig lijkt dat met de school van Coen en Samuel erg moeilijk: er is geen internationale middelbare school in Wamena en thuisscholing zien we niet zitten als we allebei werken. Aan de andere kant is de kleuterschool juist goed te doen, zelfs in onze Nederlandse zomervakantie ging Nathan hier dagelijks naar school en heeft hij vol trots de drie verschillende uniformen nog steeds regelmatig aan. Voorlopig is de conclusie dat we overwegen om volgende zomer weer met zijn allen terug te gaan. Lastig hoor, zo’n roeping voor Papua terwijl je weer in Nederland woont. 

Training in Korupun

Training in Korupun                          Nathan op school

Ibu Hosana en tante Yuli.                Man camp met jungle blessing groep

Afstudeerceremonie bij de STTR

In vol ornaat