Snel opgroeien
Een etentje met een duidelijke boodschap. Op de terugweg uit Wamena had ik tijd om even uit eten te gaan met de synodevoorzitter ds. Dorman en zijn vrouw Martasila, net als Wijnanda een paar maanden geleden. Mensen die we al sinds 2007 kennen, ze waren toen nauw bij de Calvary Clinic betrokken waar Wijnanda toen een paar maanden hielp. Nu is hij een belangrijk man in de grootste kerk van Papua, met een duidelijke visie. Volgend jaar loopt zijn termijn af als voorzitter en willen ze zich weer op de kliniek gaan focussen - klinieken inmiddels, want er is er ook een in Sentani nu. En ze willen graag dat wij helpen om het verder op te bouwen. Wijnanda op geneeskundig gebied met de twee Papua-dokters en verpleegkundigen. En ik op managementvlak. De vraag was dus: wanneer zijn jullie van plan om terug te komen?
Pak Dorman en ibu Martasila hebben altijd een grote rol gespeeld in onze roeping naar Papua. Ze hebben jarenlang gebeden dat we zouden komen helpen. En in 2011, toen we onze Papua plannen in de ijskast hadden gezet, was het Martasila die ons wakker belde. Letterlijk, want het was half drie ‘s nachts in Nederland. Wanneer we gingen komen, was de vraag. Waarop we diezelfde nacht nog besloten om voor een derde bezoek naar Papua te gaan en de mogelijkheden verder te verkennen. Wat uiteindelijk tot onze uitzending in 2014 leidde.
En ja, nu dus de vraag wanneer we weer terug komen. We zijn net twee jaar in Nederland. Versneld vanwege visumproblemen door COVID, maar vooral ook voor de scholing van de kinderen. Tegelijkertijd ervaren we dat onze roeping voor Papua blijft. Nu vullen we dat in met online contact en een paar bezoeken per jaar.
Dat gaat gelukkig heel goed. Wijnanda heeft in juni veel kunnen doen en ik in de afgelopen twee weken ook weer. Ik heb vooral veel gedaan met het verder structureren van het nieuwe vliegbedrijf dat we in december begonnen zijn met de Lentera collega’s, onder de naam EYA Aviation (EYA betekent licht in een van de stamtalen, net als Lentera). Dat loopt gelukkig erg goed. Mooi om te zien! Ze zijn nu bezig met het verder inrichten van de base en het aanleggen van een parkeerplaats naast de landingsbaan. Met de eigen vrachtwagen, ik mocht even een rondje mee om stenen te gaan halen. Dat wordt erg gewaardeerd; de chauffeur is een jongen van het type ruwe bolster, blanke pit - en hij vind het mooi om te laten zien wat hij doet.
Daarnaast natuurlijk ook de andere dingen die ik altijd deed: wat adviseren bij Yakpesmi, de diakonale stichting van de GJRP kerk. Een bestuursvergadering van YKW over de vier scholen - ik ben gevraagd om nog niet te stoppen, maar mijn termijn tot volgend jaar vol te maken. Een overleg bij Yasumat over trainingen in de dorpen. Gesprekken over de projecten die Bijzondere Noden steunt en het verkennen van nieuwe mogelijkheden. En nog zo wat van die dingen. Maar het belangrijkste is misschien wel om er gewoon even met de mensen te kunnen zijn, als vrienden en eigenlijk als familie. Samen praten, eten, werken, bidden, zingen. Ik ben dankbaar dat dat kan in combinatie met mijn werk in Nederland, met dank aan het internet van de MAF en eerder van HeliMission. Ik heb zelfs nog wat veldwerk in Surabaya kunnen doen en een seminar gegeven op de universiteit in Jayapura. Al zijn de overleggen die ik ‘s avonds met collega’s in Nederland had wel een aanslag op mijn slaap…
Nu weer terug naar Nederland en zo weer hard aan het werk op de VU. En over een week komen er bezoekers uit Papua logeren en mag ik die vertalen als ze voorgaan in een paar kerkdiensten. Erg mooi om zo wederkerige relaties te hebben. Intussen hebben we plannen gemaakt om volgend jaar misschien heel de zomervakantie naar Papua te gaan, met het gezin, om de gevraagde trainingen te kunnen doen. Bij het afscheid bad pak Dorman dat onze kinderen maar snel groot mochten worden zodat we terug kunnen komen…