Elco en Wijnanda van Burg zijn sinds 2014 in Papoea (Indonesiƫ) actief voor stichting Lentera. Ze versterken lokale partners en gemeenschappen met training, advies en gezondheidszorg.

Dankbaar

Spannend, dat was het wel. Vorige week is onze dochter Maria geboren. Dat ging echter niet zonder slag of stoot. Eerst wilde de bevalling niet echt op gang komen, dus moest het infuus met ‘synto’ eraan te pas komen. En daarna wilde Maria niet zelf beginnen met ademen. Gelukkig was het reanimatieteam er binnen 1 minuut en 55 seconden. Wat bij ons overblijft is: diepe dankbaarheid. Omdat het zo goed afgelopen is; alles gaat nu goed. En omdat we de mogelijkheid hadden om in Nederland te bevallen. Voor onze Papua-collega’s en vrienden ziet het er vaak anders uit, en je kunt je afvragen of het dan ook zo goed was afgelopen.

Een paar maanden terug, bijvoorbeeld, kreeg Coen z’n oude juf ‘mem’ Ida een baby. Toen de weeën begonnen waren en ze met haar man Nas naar het ziekenhuis ging, kreeg ze te horen: “Je mag niet gillen hoor, want de dokter is niet in Wamena. Hij is in Jakarta, dus er is niemand die kan helpen. Gillen heeft dus geen zin.” Bij een andere collega was een keizersnee gedaan omdat ze mogelijk over tijd was; terwijl de termijnbepaling verre van nauwkeurig was. Met alle risico’s van die operatie erbij. Het ‘inleiden’ van een bevalling doet men er niet – dan krijg je gewoon een keizersnee. En reanimeren van niet goed startende baby’s zal ook niet zo gaan als in Nederland.

Daarom zien we er naar uit om over een paar weken weer terug te gaan. Misschien met een druppel op een gloeiende plaat. Of een beker koud water.