Elco en Wijnanda van Burg zijn sinds 2014 in Papoea (Indonesiƫ) actief voor stichting Lentera. Ze versterken lokale partners en gemeenschappen met training, advies en gezondheidszorg.

Waar is thuis?

Na enkele dagen Bali beginnen we wat tot rust te komen. De stress van afgelopen dagen en weken begint weg te zakken en dat geeft ons volop tijd om op een positieve manier terug en vooruit te kijken.  

Het was erg goed om twee maanden weer thuis te zijn, lekker in ons eigen huis met onze eigen spulletjes en speelgoed. De mensen die dagelijks langs kwamen, voor medische hulp, praktische vragen, of gewoon een praatje. Ook onze hulp ibu Hosanna en onze tuinwerkers, oom Gerry en Tante Yuli, waren blij dat we er weer waren, het was weer als vanouds. De kinderen konden lekker naar hun eigen school met de juf die ze vorig jaar ook hadden. Maria kon eindelijk naar de Sekolah Sinar Baliem, de Lentera-school, daar had ze al lang naar uitgekeken. 

Totdat het na enkele weken toch echt tot ons doordrong, we zijn hier niet om weer ons oude leven op te pakken, we gaan afscheid nemen. Stukje bij beetje werden dingen uitgezocht. Iedereen had diverse stapels op zijn kamer, meenemen, weggooien en weggeven/verkopen. Onze collega's zijn nu een heleboel kleren, speelgoed en vershouddozen rijker. En ons huis werd leger en leger, tot het bijna niet meer aanvoelde als thuis.

Afscheid nemen, dat valt niet mee, liever hadden we het allemaal overgeslagen. Maar het is ook echt goed om het te doen, iets goed afsluiten, zodat je hopelijk op een goede manier naar een volgend hoofdstuk kan stappen. We hadden een kookputmaaltijd met alle lokale collega's, in de kerk mocht Elco nog even de gemeente toespreken en heeft iedereen ons een hand gegeven, in de internationale dienst hebben we samen dingen gedeeld en gebeden. Moeilijke, maar ook mooie momenten. Eigenlijk waren we gewoon een beetje opgelucht toen we in het vliegtuig zaten: nu is het afscheid nemen voorbij.
Na twee dagen Sentani, nog meer afscheid, reisden we verder naar Bali, waar we nu dus tot rust aan het komen zijn. Het is hier prachtig en het schijnt dat je er verschrikkelijk veel leuke dingen kunt doen, maar eigenlijk is het enige wat we willen: op ons terras zitten, zwemmen en gewoon helemaal niks doen. We praten over hoe het was in Wamena en zomaar ineens kunnen we het dan over de school in Nederland hebben en dan weer terugspringen naar Wamena. Hopelijk gaat in deze week het verhuisproces een beetje doorzetten en gaan we het straks echt een beetje voelen: we gaan naar huis, naar huis in Dordt.

We zullen altijd wel wereldburgers blijven en ons nergens meer helemaal thuis voelen, maar het zou fijn zijn als dat zonder heimwee, fernweh of ontheemd gevoel zal zijn. 

Toen we zeven jaar geleden uit onze gemeente in Dordrecht uitgezonden werden was dat met de tekst "Want God, de HEERE, is een Zon en Schild" (Ps. 84:12). Hij is overal en dat hebben we de afgelopen jaren ook ervaren. Tijdens de afscheidsbijeenkomst bij Lentera preekte ds. Peres Nekwek over Jesaja 52:12: "De HEERE zal voor ulieder aangezicht henentrekken, en de God van Israel zal uw achtertocht wezen." Zo zijn we teruggezonden naar Nederland, om daar te doen waar God ons toe roept.