Elco en Wijnanda van Burg zijn sinds 2014 in Papoea (Indonesiƫ) actief voor stichting Lentera. Ze versterken lokale partners en gemeenschappen met training, advies en gezondheidszorg.

Fort Europa

Immigranten buiten de deur houden. Dat is politiek gezien in Nederland wel populair. Eigen mensen gaan voor. Prima. Tot je er zelf een keer tegenaan loopt. Onze vriendin en collega Beddy ervoer dat Europa echt een fort geworden is. Een hele papierwinkel ingeleverd, een vriendin die garant staat in Nederland, bankrekeningen geopenbaard, et cetera – en dan alsnog geen visum krijgen.

Het plan was plotseling gerezen, ergens in september. Beddy zei ineens dat ze wel zin had om mee te gaan met Wijnanda naar Nederland als ze naar de bruiloft van haar zus en zwager zou gaan. Ze zou zelf de reis betalen. Ze kon dan gelijk Wijnanda helpen onderweg, als het vanwege de hersenschudding/schade moeilijk zou zijn onderweg. Wij waren ook enthousiast. Beddy is een heel praktisch en leuk iemand, een perfecte reisgenoot, en het zou voor haar ook een mooie ervaring zijn. Het levert vast een cultuurschok op, maar ook een verbreding van haar wereldbeeld. Ze was nog nooit verder geweest dan Jakarta of het buurland Papua New Guinea. Dus: tickets geboekt, nieuw paspoort geregeld, verzekering aangevraagd, papierwinkel voorbereid en op naar Jakarta om het te gaan regelen. 

Dat was oktober. Eind november hoorden we: visum is geweigerd. In een lange brief met uitleg werd duidelijk gemaakt dat het risico te groot was dat ze in Nederland zou blijven als illegale immigrant. Ze had niet genoeg inkomsten in Indonesië, en de sociale banden hier waren niet sterk genoeg volgens de meneer of mevrouw van de IND. Nota bene: ze heeft een man, kind, ouders, huis en werk hier, maar blijkbaar kun je alsnog willen emigreren. En ja, je mag bezwaar maken. Met dank aan een telefoontje van de voorzitter van Licht op Papua aan de IND kwamen we erachter dat bezwaar maken niet zoveel zin heeft. Je krijgt binnen 18 weken reactie – het ticket stond geboekt voor 10 december. 

Na nog een telefoontje aan de Nederlandse Ambassade in Jakarta, een dagje bidden, de plussen en minnen overwegend, besloot Beddy nog een nieuwe poging te wagen. Met de moed der wanhoop hebben we alles bijeengeraapt wat we konden vinden: drie extra brieven met uitleg en uitnodigingen, extra bankrekeningafschriften van alle mogelijke rekeningen, extra contracten, et cetera. Het grote probleem was echter de tijd. Ze kon op zijn vroegst op 27 november in Jakarta zijn, de vlucht stond gepland op 10 december, en de verwerkingstijd is 10 werkdagen of 15 gewone dagen. Te lang dus. Het kan sneller klaar zijn, maar garanties zijn niet te geven, zo benadrukte de dame van de ambassade drie keer. Dus maar bidden en hopen dat er in ieder geval voordat het ticket vervalt een uitslag zou zijn – zodat eventueel nog wat te annuleren valt. En ziedaar, wonderen zijn nog mogelijk: maandag kon ze haar visum op gaan halen! Dus kunnen de mensen in Dordt of bij de bruiloft straks zowel Wijnanda als Beddy ontmoeten!